حجاب

عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد:

با پیشکش درود،

 عید در راه است، و رمضان در حال رفتن.

و اما بعد: تعداد زیادی از دوستان در این ماه متبرک بر درو دیوار، پنجره و کلکین وبسایت ها را راجع به فضایل و فواید این ماه متبرک پر رنگ نموده اند. اما در ذهن ناقص من همیشه یک پرسش خطور می نماید. البته این پرسش من به رمضان المبارک زیاد ربط ندارد، ولی بی ربط هم نیست. اما پرسشم به گرمی بالای 35 الی 40 درجه سلسیوس تموز، زیاد ربط دارد. من به یک جواب منطقی برای این پرسش ذهن خورد کن تا حالا دست نیافته ام. البته پاسخ به این پرسش ساده لوحانه من  در نزد دو دسته از زن ها میباشد. که یک دسته ایشان ساکن دارلاسلام هستند و دسته دیگر ساکن دارالکفر. اما هردو دسته، ازجمله زن های کاملاً مومن به اسلام هستند آنهم از نوع ظاهراً پایبند به دستورات دین!

اول آن  گروه از زنانی که در دارالاسلام زندگی میکنند:

ایشان ایمان آورده اند. اما دراین گرما شدید و طاقت فرسا، که آنرا جزئی از الطاف  خداوندی می پندارند. لباس، روسری، چادر، مقنعه، برقع و حجاب سیاه  رنگ و ضخیم بر سر و تن میکنند. عرق می نمایند. از گرمی دل ایشان هر لحظه ضعف و غش می نماید. با این همه  اینها تأکید میکنند، که ما امر خدای یگانه را به جای می آوریم و در کار ما سرپیچی از اوامر الهی گناهیست بس بزرگ.

ای خانم با ایمان!

کجای دین گفته که همیشه رنگ سیاه بپوش؟! سیاه بر سیاه اندر سیاه بر تن کن. آیا دیگر رنگ ها را خداوند تو نیآفریده است؟ آیا نماد با ایمان بودنت و دینداریت رنگ سیاه است؟ دیگر اینکه رنگ سبز مظهر رنگ دین تو نمیباشد؟ چرا خودت این  دنیا را برای خود جهنم میکنی؟

حالا نوبت دسته دوم:      

البته  مربوط به محجبه هائیکه در دارالکفر زندگی میکنند. نه دارلاسلام!

روز و شب نفرین بر این کفارملعون میفرستید و از مزایای مالی، رفاهی، اجتماعی، صحی و غیره مزایای این دارالکفررا غنیمت گفته نوش جان میکنند!

 روسری سیاه تو، موی سیاه تو را در بر گرفته، اما گردن سیمینت هویدا.

 پیراهن تنگ تو پوشیده  تن پری اندام تو، اما بازوها سفیدت پیدا.

دست دادن با دیگران را کفر میدانی. اما یخن بازت را مد میپنداری.

هرچه دلت میخواهد بکن به من چه!
اگر می خواره و مستم به کس چه  ------ اگر آواره و مستم به کس چه

اوه! چرا زیاد  احساساتی میشوم.

خوب، شاید هم دیده هایم چشم چران باشند.